KAIFAN WANG
Is the spot on the neck bitten by mosquitoes?
GNYP Gallery Antwerp
August 26 – September 24, 2023
Tamara Beheydt / Text
The young artist Kaifan Wang presents his first solo exhibition in Belgium at GNYP Gallery’s new venue in Antwerp. He created many of the works during a residency in the atelier above the gallery space. His canvases are larger than ever. Operating within the medium that he masters, he consciously challenges the relationship between his body and the canvas. He has to jump up to reach the upper parts of the canvas: he flirts with the limits of what is reachable for his body. In this way, a small degree of chance enters the work, but above all an energetic movement.
Kaifan Wang applies the paint for his abstract undulating forms with sponges and oil pastels. During the Corona crisis, he saw many students from the Chinese community in Berlin, where Wang lives and works, move back home. They left some of their belongings behind, among them their mattresses. He took them over, cut them open and turned them into painting tools so the mattress fabric evolved into sponges. The mattresses have remained present also in another way: in sculptural installations that engage in a dialogue with the paintings.
Because the mattresses have been used, they carry the traces of people; visible, as a possible imprint of the body, and invisible in DNA residues. They are carriers of intimacy, of things that happen at home. That suggestion of sensuality also resides in the questioning title of the exhibition: Is the spot on the neck bitten by mosquitoes? What if that spot is not a mosquito bite, but a hickey? That abstract, vague spot could also be a sign of a very intimate relationship between human bodies.
However, the title also implies an inside-outside relationship in case it does refer to a mosquito bite: organisms from outside can cause an allergic reaction and thus have an impact on our skin. Also the mattresses signal an externality in this particular constellation – living between different communities and cultures. Kaifan Wang makes this duality between inside and outside explicit by stripping the mattresses and only showing the bed springs. The inherent tension and movement in the springs is reflected in the dynamics of the paintings.
The way the paint has been applied to his canvases, layered in different materials and textures, hints at Wang’s art historical inspiration sources; it is not only reminiscent of how medieval frescoes were constructed, but also how they are now being recovered in layers. Seeing through the damage of centuries of exposure to weather conditions and deterioration by human action (via touch or even just breathing), remaining fragments of the original paintings are visible and consequently, the wall unites several pasts in the present.
In his still young oeuvre, Wang has made a transition from more autobiographical work to the painting that is universally abstract, with a great openness to the viewer’s interpretation. More than before, his art of painting unfolds on the fluid, transparent boundary between an individual human body and nature, exposing the limitations and complexity of both. Titles such as Vibrating Air, I Sneezed on the Grass, Whispers in Soot, and Restless Meadow refer to the relationship between body and nature, but they also have an important unifying factor: the wind.
Wind is a force of nature and a carrier of variety of ephemera: from words to sighs, from sounds to smells and of our breathing. Wind can also cause devastation. Even in all its apparent softness, it can make things difficult for humans, as a transmitter of pollen, insects, disease and infection. Indeed, Hippocrates writes that the west wind can make people sick, while according to Voltaire, the east wind drives people to somberness and even suicide. In the myth of Eros and Psyche, Zephyrus, the west wind that is a harbinger of spring, is the one who transports Psyche to the enchanted castle of Eros, uniting the lovers. In another myth, both Apollo and Zephyrus fall in love with the young mortal Hyacinthus, but Hyacinthus is more attracted to Apollo. In a furious fit of jealousy, Zephyrus causes a discus to suddenly change direction, and is thus responsible for Hyacinthus’ death. The wind can be gentle and loving, but it can also be harsh, erratic and deadly.
Throughout art history, wind has been rendered in a huge variety of ways, from blowing personifications with bulging cheeks in the Renaissance to single dashes or curls in the air in pop art. Kaifan Wang does not represent wind as such but fills his paintings with a similar openness and inspiration. Wind touches our mental and physical state of being through the skin and breathing. Perhaps these undulating abstract forms also give us goosebumps. They are immersive and fickle like the wind itself: they carry the vagueness of memory, the fragile energy of a breath and the determined force of a storm.
August 2023, Antwerp
*
Tamara Beheydt is an art historian and a freelance art-writer. She is part of the core group of editors of H ART Magazine, and frequently publishes contributions for other written media such as Openbaar Kunstbezit Vlaanderen and De Tijd. She also writes exhibition texts or portfolio texts for artists, and occasionally acts as a public speaker during panel conversations, lectures, or artist talks. From an interest for and belief in the value of contemporary art for the human community, she commits to providing a supporting platform to artistic discourses and to maintain a critical overview of developments in the cultural field.
* (Dutch version)
De jonge kunstenaar Kaifan Wang presenteert zijn eerste solotentoonstelling in België, bij de nieuwe vestiging van GNYP Gallery in Antwerpen. Hij creëerde een groot deel van de werken tijdens een residentie in het atelier boven de galerieruimte. Zijn doeken zijn groter dan ooit. Binnen het medium dat hij nochtans beheerst, daagt hij bewust de verhouding tussen zijn lichaam en het doek uit. Om de bovenste delen van het canvas te bereiken, moet hij opspringen: hij flirt met de grens van wat voor zijn lichaam bereikbaar is. Zo komt een kleine mate van toeval binnen in het werk, maar vooral ook een energieke beweging.
Kaifan Wang brengt zijn abstracte golvende vormen aan met sponsen en oliepastels. Tijdens de coronacrisis zag hij veel studenten van de Chinese gemeenschap in Berlijn, waar hij zelf ook woont en werkt, terug naar huis trekken. Ze lieten veel spullen achter, waaronder hun matrassen. Hij nam die over, sneed ze open en maakte er schildermateriaal van. Het gebruik van matrassenstof evolueerde naar het gebruik van sponsen. De matrassen bleven op een andere manier aanwezig: in installaties die een dialoog met de schilderijen aangaan.
Omdat de matrassen gebruikt zijn, dragen ze de sporen van mensen; zichtbaar, in een mogelijke afdruk van het lichaam, en onzichtbaar in DNA-restanten. Ze zijn een drager van intimiteit, van zaken die binnenshuis gebeuren. Die suggestie van sensualiteit schuilt ook in de vragende titel van de tentoonstelling: Is the spot on the neck bitten by mosquitoes? Wat als dat plekje geen muggenbeet is, maar een zuigzoen? Die abstracte, vage vlek kan ook een teken zijn van een heel intieme relatie tussen menselijke lichamen onderling.
De titel impliceert echter ook een binnen-buitenrelatie, in het geval dat het wél om een muggenbeet gaat: organismen van buitenaf kunnen een allergische reactie veroorzaken en dus een impact hebben op onze huid. Ook de matrassen signaleren in deze specifieke constellatie een externaliteit – een leven tussen verschillende gemeenschappen en culturen in. Die dualiteit tussen binnen en buiten expliciteert Kaifan Wang door de matrassen te strippen en enkel de springveren te tonen. De inherente spanning en beweging in de springveren is gereflecteerd in de dynamiek van de schilderijen.
De manier waarop de verf op zijn doeken is aangebracht, gelaagd in verschillende materialen en texturen, doet denken aan hoe middeleeuwse fresco’s niet alleen werden overschilderd, maar nu ook in lagen worden teruggevonden. Doorheen de schade van eeuwenlange blootstelling aan weersomstandigheden en menselijke aantasting (via aanraking of zelfs maar ademhaling), zijn resterende fragmenten van de oorspronkelijke schilderingen zichtbaar. De muur verenigt in het beste geval verschillende verledens in het heden.
In zijn nog jonge oeuvre maakte Wang een overgang van meer autobiografisch werk, naar een schilderkunst die universeel abstract is, met een grote openheid naar de interpretatie van de kijker. Meer dan ooit ontplooit zijn schilderkunst zich op de fluïde, transparante grens tussen een individueel menselijk lichaam en de natuur, en raakt aan de beperkingen en de complexiteit van beide. Titels als Vibrating Air, I Sneezed on the Grass, Whispers in Soot, en Restless Meadow refereren aan de relatie tussen lichaam en natuur, maar hebben ook een belangrijke verbindende factor: de wind.
Wind is een natuurkracht en een drager: van woorden tot zuchten, van klanken tot geur, van onze ademhaling. De wind kan ook verwoesting veroorzaken. En ook in al zijn schijnbare zachtheid kan de wind het de mens moeilijk maken; als doorgever van pollen, insecten, ziekte en besmetting. Sterker nog, Hippocrates schrijft dat met name de westenwind mensen ziek kan maken, en volgens Voltaire drijft de oostenwind mensen tot somberheid en zelfs zelfdoding.
In de mythe van Eros en Psyche is Zephyrus, de westenwind die de lente aankondigt, degene die Psyche vervoert naar het betoverde kasteel van Eros, en zo de geliefden verenigt. In een andere mythe worden zowel Apollo als Zephyrus verliefd op de jonge sterveling Hyacinthus, maar die voelt zich meer aangetrokken tot Apollo. In een woedende vlaag van jaloezie laat Zephyrus een diskus plots van richting veranderen, en is daarmee verantwoordelijk voor de dood van Hyacinthus. De wind kan zacht en liefkozend zijn, maar ook hard, grillig en dodelijk.
Doorheen de kunstgeschiedenis wordt wind op een heel spectrum aan manieren weergegeven, van blazende personificaties met bolle wangen in de renaissance tot enkele streepjes of krullen in de lucht in popart. Kaifan Wang representeert niet de wind op zich, maar vervult zijn schilderijen met eenzelfde openheid en inspiratie. Wind beroert via de huid en de ademhaling onze geestelijke en lichamelijke staat van zijn. Misschien geven ook deze golvende abstracties ons kippenvel. Ze zijn meeslepend en wispelturig als de wind zelf: ze dragen de vaagheid van herinnering, de fragiele energie van een ademhaling en de gedecideerde kracht van een storm.
